Pokaz w ramach Nocy Kin Studyjnych 20. kwietnia Wejściówki do odebrania w kasie kina
Fabelmanowie to osobista, mocno autobiograficzna opowieść Stevena Spielberga o dorastaniu w powojennej rzeczywistości USA.
To historia o żyjącym w odosobnieniu chłopcu, Sammym Fabelmanie (Gabriel LaBelle), który dopiero definiuje swoje marzenia i podąża za nimi. Mocno formującym doświadczeniem jest dla niego odkrywanie kina, które zainteresuje go nie tylko z perspektywy widza, lecz także twórcy. I choć Sammy’ego wychowują kreatywni rodzice: pianistka Mitzi (Michelle Williams) i naukowiec Burt (Paul Dano), czasem ich wizje świata mocno się różnią.
Steven Spielberg zawarł w Fabelmanach cząstkę własnych wspomnień z dzieciństwa, relacje z rodzicami i opowiada o swojej pasji do kina, którą rozwijał od dzieciństwa. Film chciał zrealizować od dawna, ale potrzebował blisko szesnastu lat, by przepracować wspomnienia i przekuć je w scenariusz historii o dorastaniu.

Pokaz 23. kwietnia w ramach Dyskusyjnego Klubu Filmowego

Kameralne studium psychologiczne, poetycka opowieść o samotności, a jednocześnie zbiorowy portret Polaków końca lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Dwoje przypadkowych podróżnych spotyka się w przedziale sypialnym. Subtelna gra ich emocji – od wzajemnej niechęci do pozbawionej perspektyw bliskości – rozgrywa się na tle stłoczonego w pociągu ludzkiego mikrokosmosu.
Pomysł na film podsunęło życie: Jerzy Kawalerowicz jechał kiedyś nad morze w damskim przedziale sypialnym z przeżywającą kryzys kobietą, która przez noc opowiedziała mu historię swojego życia. Reżyser, szukając najlepszego sposobu na filmową wersję tej opowieści, postanowił umieścić niemal całą akcję w pociągu. Trwa ona tyle, ile kurs nocnego ekspresu na Hel, a bohaterami są stłoczeni w jego ciasnych wnętrzach pasażerowie. Widz wie o nich tylko tyle, ile dowiedzieć się można o przypadkowych towarzyszach podróży – znudzona małżonkiem kokietka uwodzi kogo może, były więzień obozu koncentracyjnego walczy z bezsennością, stare kobiety jadą na pielgrzymkę, wakacyjny podrywacz poluje na zdobycz. Punktem zwrotnym wydaje się moment pojawienia się milicji i informacja, że w pociągu znajduje się morderca…

People with personal crises meet in the compartment of a night express train. After some initial misunderstandings, a feeling is born. In the middle of the journey (the) police enter the train looking for a murder suspect. The murderer flees into the dark of the night. The passengers rush after him, planning but ultimately failing to lynch him. The coincidental meeting with the killer awakens their lowest instincts, blinding them to his personal tragedy.
A close look into the psychology of people spending the night together in the compartment of a sleeping car, who focus so much on their own problems that they confine themselves to inner loneliness.

Pokaz w ramach Nocy Kin Studyjnych 20. kwietnia Wejściówki do odebrania w kasie kina
Zdobywca Nagrody Specjalnej Jury na festiwalu w Wenecji, film zrealizowany w tajemnicy przed irańskimi władzami. Jego twórca, Jafar Panahi, brawurowo i ze swadą poruszając się po dobrze sobie znanym pograniczu fikcji i dokumentu, opowiada o reżyserze (w tej roli sam Panahi), który zaszywa się na prowincji, by stąd nadzorować projekt do którego zdjęcia powstają w pobliskiej Turcji. Wierzy, że z dala od Teheranu zdoła schronić się przed czujnym okiem władzy, ale to życzeniowe myślenie nie wytrzymuje jednak konfrontacji z rzeczywistością. Atmosfera wokół jego zaangażowanego politycznie melodramatu staje się coraz bardziej napięta, na domiar złego niepokój udziela się także mieszkańcom goszczącej reżysera wioski. Na zakurzonych uliczkach groza spotyka absurd, a najlepszą bronią przed tytułowymi niedźwiedziami – których nikt nie widział, lecz wszyscy się ich boją – okazuje się czarny humor. Jafar Panahi, do niedawna więzień reżimu, podejmuje trudne tematy z lekkością i swadą artysty, który doświadczając opresji, pozostaje wewnętrznie wolny.

Pokaz przedpremierowy 4 kwietnia, a w stałym repertuarze od 12. kwietnia

Nowy film twórcy „Lisbon Story" i „Nieba nad Berlinem" to medytacja nad prostotą i pięknem życia. W „Perfect Days" Wim Wenders opowiada historię japońskiego everymana, dla którego każdy dzień wypełniony jest czynnościami składającymi się na poezję codzienności.

Mieszkający we współczesnym Tokio Hirayama (w tej roli fantastyczny Kōji Yakusho, nagrodzony za swoją rolę na festiwalu w Cannes) to człowiek małomówny i zamknięty w sobie, jednak przepełniony miłością do świata i innych. Podążając za bohaterem, odkrywamy kolejne rytuały, w które angażuje się on z całkowitym oddaniem. Z czasem nawet prozaiczna praca Hirayamy, porządkującego miejskie toalety (każda jest architektonicznym arcydziełem), okazuje się niezwykłym ceremoniałem.

Ścieżką dźwiękową jego życia stają się harmonijne dźwięki tokijskiej ulicy oraz utwory w wykonaniu The Velvet Underground, Lou Reeda, Patti Smith i Niny Simone. Film Wendersa to uzdrawiające kino zmieniające codzienność w magię.

Na ekranie od 5. kwietnia

Szkoła magicznych zwierząt ma już 250 lat! Z tej okazji uczniowie w pocie czoła szykują jubileuszowy musical. Przygotowania zakłóca incydent, który może doprowadzić do zamknięcia szkoły. Ida i przyjaciele wraz z mówiącymi ludzkim głosem zwierzętami stoją przed nie lada wyzwaniem!

W szkole magicznych zwierząt nigdy nie jest nudno! Klasa Idy wita nowe zwierzęta: niesfornego pingwina i pomocnego, ale nieśmiałego kameleona. Z okazji zbliżającej się 250. rocznicy założenia szkoły uczniowie chcą przygotować spektakl opowiadający o jej początkach. Niestety, nie wszystko idzie im kolorowo. Dyrektor szkoły ma własny pomysł na historię przedstawienia, a wybór głównej aktorki budzi dużo emocji. Czy musical zakończy się sukcesem? Jakby tego było mało, ktoś co noc rozkopuje szkolne podwórko, co może doprowadzić do zamknięcia szkoły. Katastrofa wisi na włosku… Magiczne zwierzęta pomogą rozwiązać tę zagadkę!

„Szkoła magicznych zwierząt. Tajemnica szkolnego podwórka” to wyczekiwana kontynuacja hitu na podstawie książek Margit Auer. Ta oryginalna i przezabawna historia zachwyci wszystkich fanów magii i wciągających zagadek!

Prezentowany w Cannes portret niemieckiego artysty Anselma Kiefera jest jak jego wielkoformatowe rzeźby – choć monumentalny, nie porzuca ludzkiej perspektywy. I nie jest to na pewno klasyczny dokument z „gadającymi głowami”. Po pamiętnej Pinie Wim Wenders proponuje kolejne immersyjne doświadczenie filmowe, dzięki któremu możemy wkroczyć do świata twórcy i jego dzieł. Fabularyzowane sceny, materiały archiwalne i zrealizowane w 3D ujęcia z gigantycznej pracowni składają się na zniuansowany obraz człowieka walczącego z powojenną zbiorową amnezją. Urodzony w 1945 roku Kiefer, uczeń Josepha Beuysa – na początku kariery przez niektórych uznawany za zwykłego prowokatora, a nawet sympatyka nazizmu – upominał się w swoich pracach o pamięć trudnej przeszłości Niemiec, tak jak Heinrich B öll w literaturze. Wenders wędruje z kamerą po wielohektarowym terenie we francuskim Barjac – studiu artystycznym, a zarazem ulegającej entropii wystawie. Budowanie i rozpad, mit i konkret, świadectwo i zanik – te fascynacje widać w tworzonych przez Kiefera obiektach: kilkupiętrowych betonowych wieżach czy podziemnych tunelach. Jednocześnie reżyser pozwala sobie na czuły filmowy gest – spotkanie małego Anselma (w tej roli kuzyn Wendersa) z cenionym artystą.

Na ekranie od 12. kwietnia
Napędzane adrenaliną i trzymające w napięciu kino akcji osadzone w niedalekiej przyszłości, kiedy podzielona Ameryka zmierza ku dziejowej katastrofie.
Stany Zjednoczone balansują na krawędzi upadku. Skorumpowany prezydent wzywa obywateli do walki przeciwko „sojuszowi z Florydy i zachodnim siłom Teksasu i Kalifornii”. Fotografka wojenna Lee (Kirsten Dunst) wraz z grupą dziennikarzy próbuje dostać się do Waszyngtonu, będącego epicentrum dramatycznych wydarzeń, by przeprowadzić ostatni wywiad z prezydentem. W tej misji towarzyszy im ambitna, lecz niedoświadczona dziennikarka Jessie (Cailee Spaeny). Lee, mimo początkowej niechęci, zostaje jej mentorką.
Garland stworzył nowy rodzaj amerykańskiego filmu wojennego: to nie jest tylko przerażająca wizja jutra, to również szczery do bólu obraz prawdziwej wojny.
W obsadzie filmu oprócz Kirsten Dunst („Psie pazury”, „Na pokuszenie”) znaleźli się Cailee Spaeny („Priscilla”), Wagner Moura („Narcos”), Stephen McKinley Henderson („Diuna”) oraz Jesse Plemons („Czas krwawego księżyca”).

Na ekranie od 2 kwietnia

„Bękart” to zrealizowany z niezwykłym rozmachem najnowszy film Nikolaja Arcela („Kochanek królowej”) z Madsem Mikkelsenem w roli głównej. Autorami scenariusza są Arcel i Anders Thomas Jensen („Jabłka Adama”, „Jeźdźcy sprawiedliwości”).
Jest 1755 rok. Ludvig Kahlen (Mads Mikkelsen), pochodzący z nieprawego łoża były żołnierz, wyrusza na podbój jałowych i surowych wrzosowisk, mając przed sobą jeden cel – założyć na nich kolonię w imieniu króla, w zamian za obiecany przez duńskiego władcę tytuł szlachecki. Na drodze staje mu bezwzględny i pełen pogardy szlachcic Frederik de Schinkel, który nie zamierza oddać ziemi, uważając ją za swoją.
Kiedy Kahlen zatrudnia do pomocy zbiegłą z dworu de Schinkela dwójkę służących, Ann Barbarę (Amanda Collin) i jej męża, gotowy do aktów największego okrucieństwa szlachcic poprzysięga zemstę.
„Bękart” to porywająca historia o dumnym mężczyźnie targanym namiętnościami, o jego wielkich marzeniach i jeszcze większym poświęceniu, oraz o kobiecie, która staje się jego sprzymierzeńcem w walce ze złem, śmiercią i potępieniem.

Pokaz w ramach Nocy Kin Studyjnych 20. kwietnia Wejściówki do odebrania w kasie kina
Imperium światła w reżyserii nagrodzonego Oscarem® Sama Mendesa to mocna i przejmująca opowieść o więziach międzyludzkich oraz magii kina osadzona w realiach nadmorskiego miasteczka w Anglii z początku lat 80-tych XX wieku. Mocną stroną filmu jest gwiazdorska obsada, na czele z laureatką Oscara® Olivią Colman (Faworyta, Córka), laureatem BAFT-y Michealem Wardem (Blue Story, Top Boy) oraz zdobywcą Oscara® Colinem Firthem (Jak zostać królem, Samotny mężczyzna). Jest to również kolejna produkcja, przy której Mendes współpracuje z nagrodzonym Oscarem® autorem zdjęć Rogerem Deakinsem (1917, Skyfall).

Pokaz w ramach Nocy Kin Studyjnych 20. kwietnia. Wejściówki do odebrania w kasie kina
Autotematyczna opowieść o utracie przyjaciela i wielkiego aktora. W tym bardzo osobistym filmie, do którego Andrzej Wajda po raz pierwszy samodzielnie napisał scenariusz, reżyser snuje refleksję nad fenomenem Zbigniewa Cybulskiego, portretuje rodzime środowisko filmowe oraz – jedyny raz w tak bezpośredni sposób – mówi o samym sobie. W alter ego Wajdy wcielił się Andrzej Łapicki, a pozostali aktorzy nasycają swoje postaci własnymi doświadczeniami i cechami charakterów. Dzięki temu Wszystko na sprzedaż staje się intymną odpowiedzią na słowa, które o Wajdzie miał powiedzieć niedługo przed śmiercią Zbigniew Cybulski: „Powiedzcie mu, że jeszcze za mną zatęskni”.

Seans plenerowy. W przypadku złej pogody seans zostanie przeniesiony do Sali przy kinie Paradox na Leżakach.

Pokaz w ramach ARS LATRANS Festival: Noir

Czarny węgiel, kruchy lód to błyskotliwy, nastrojowy kryminał, nawiązujący do klasyków kina noir (reżyser wspomina o inspiracji „Sokołem maltańskim” i „Trzecim człowiekiem”) i przewrotnych gangsterskich filmów z Hong Kongu. W kilkunastu fabrykach, rozproszonych po całej prowincji, w transporcie węgla odnalezione zostają fragmenty ludzkiego ciała. Policja podejrzewa pracowników firmy przewozowej. Przy próbie aresztowania padają strzały – oprócz podejrzanych ginie dwójka policjantów. Prowadzący akcję Zhang Zili (nagrodzony aktorskim Niedźwiedziem Liao Fan) zostaje odsunięty od obowiązków. Pięć lat później, pogrążony w nałogu alkoholowym, trafia przypadkiem na dawnego współpracownika. Okazuje się, że w sprawie pojawiło się kilka nowych tropów, prowadzących do jednej kobiety – prześladowanej, a może chronionej przez tajemniczego mordercę.

Festiwalowy Pokaz Animacji jest wyjątkową szansą, by zobaczyć filmy z Pracowni Filmu Animowanego ASP w Krakowie na dużym kinowym ekranie. 9 prac, 9 osób autorskich, 9 spojrzeń. Każda animacja to osobna historia, która w swojej narracji, stylu, tematyce i/lub symbolice czerpie z bogatej tradycji kina noir. Daria Godyń jest kuratorką tej wyjątkowej godzinnej selekcji, która wpisuje się w temat przewodni tegorocznego ARS LATRANS Festivalu. Można spodziewać się napięcia, tajemniczości i mrocznej atmosfery.

PROGRAM:
Furia (Julia Siuda, 2021)
Corvine Orphans (Antoni Kuźniarz , 2021)
Daj spokój (Anna Waćkowska, 2020)
Punkt obserwacyjny (Aleksander Józefczak , 2019)
Ojezu (Betina Bożek, 2017)
Red Light Train (Alicja Kot , 2019)
Beautiful (Weronika Kuc, 2018)
Smell of the ground (Oliwia Rosa, 2023)
Detektyw (Mateusz Leśniak

Kino Jerzego Skolimowskiego, słusznie porównywane do dzieł francuskiej Nowej Fali, było w latach 60. w Polsce prawdziwym ewenementem. Począwszy od debiutanckiego "Rysopisu" (1964), bezkompromisowy reżyser tworzył filmy na pograniczu fabuły i eseju, hermetyczne i głęboko osobiste. Najbardziej wyrazistym śladem autorskim jest we wczesnym kinie Skolimowskiego główny bohater, Andrzej Leszczyc, trzykrotnie zagrany przez samego twórcę. Leszczyc to młody mężczyzna, który nie wie co robić w życiu, ponieważ polska rzeczywistość ma mu niewiele do zaoferowania. "Ręce do góry" zamykają tetralogię o Leszczycu i są dobrym podsumowaniem cyklu. Tym razem reżyser nie skupia się jednak wyłącznie na swoim alter ego, ale na pewnej zbiorowości i tworzy gorzki portret pokolenia trzydziestolatków.
"Ręce do góry" zaczynają się od zjazdu absolwentów szkoły medycznej, który jest dobrą okazją do życiowych podsumowań. W pierwszej scenie widzimy jak Leszczyc (Jerzy Skolimowski) czyta zebranym oskarżycielski list, napisany rzekomo przez nieobecnego kolegę. Obrażeni pamfletem lekarze postanawiają odwiedzić autora i wsiadają do pociągu towarowego (jak mówi strażnikowi Andrzej: "dla tych bydlaków to w sam raz").

Kicia Kocia ponownie na wielkim ekranie! Rezolutna kotka już po raz czwarty zaprasza do kin na seanse pełne humoru, emocji oraz codziennych przygód.

Kicia Kocia powraca! Uwielbianą kotkę oraz jej przyjaciół – Packa, Adelkę i Julianka – czekają nowe perypetie. Tym razem spędzimy z nimi dzień w przedszkolu, zobaczymy, jak poznają nowych kolegów na placu zabaw i jak uciekają przed nagłym deszczem. Kicia Kocia pokaże nam także, jak uczy się jeździć na rowerze i jak pomaga dziadkowi zbudować szafkę dla babci. Na Kicię Kocię zawsze można liczyć!

Filmowe opowieści na podstawie uwielbianych książek Anity Głowińskiej obejrzało już ponad 700 tysięcy widzów! Serial „Kicia Kocia” na wielkim ekranie!

Nagrodzony m.in. Srebrnym Niedźwiedziem na festiwalu w Berlinie film mistrza melodramatów, Christiana Petzolda jest słodko-gorzką historią o miłości z proekologicznym przesłaniem. Niemiecki reżyser kolejny raz, z dużym wyczuciem, zagłębia się w ludzkie emocje, zastanawiając się nad problemem kryzysu twórczego i jego wpływu na emocjonalną dojrzałość.

Leon i Felix to dwaj przyjaciele, którzy postanowili spędzić lato w położonym w lesie domku wakacyjnym nad Bałtykiem. Ma to być czas relaksu, odpoczynku od miasta, ale też poszukiwania inspiracji do pracy. Pierwszy z nich pisze właśnie kolejną książkę, drugi próbuje skompletować fotograficzne portfolio. Kiedy mężczyźni docierają na miejsce, wygląda na to, że nie będą tam sami.

Okazuje się, że jeden z pokoi zajmuje młoda dziewczyna imieniem Nadja, którą z kolei odwiedza Devid. Optymizm oraz radość z życia, jakie wnosi ta dwójka, nie współgra z pozą udręczonego artysty reprezentowaną przez Leona. Mężczyzna przechodzi kryzys twórczy, a dodatkowy stres powoduje u niego zapowiedź odwiedzin wydawcy. Chcąc nie chcąc, czwórka młodych bohaterów jest na siebie skazana, a wzajemne relacje między nimi ulegają ciągłym zmianom. Sytuacja robi się coraz bardziej napięta, gdy w okolicy wybucha seria groźnych pożarów lasu.

Grupa nieznajomych bierze udział w ekskluzywnym kursie, który ma im pomóc uporać się ze strachem przed lataniem. Ich ostatnim zadaniem jest lot z Londynu na Islandię, podczas którego nic nie idzie zgodnie z planem. Sytuacja dodatkowo się pogarsza, gdy w wyniku nadchodzącej burzy śnieżnej, uczestnicy kursu są zmuszeni do pozostania w oddalonym od lotniska hotelu. Narastające z każdą godziną zmęczenie i frustracja doprowadzają ich na skraj wytrzymałości. Czy uda im się uporać z własnymi demonami i znaleźć sposób na powrót do domu?

Dzikie historie na Islandii? Zapnijcie pasy! Latanie dla początkujących to szalona komedia, która razem z grupą ‘nieulękłych lotników’ zabiera nas w pełną nieoczekiwanych zwrotów akcji podróż, w sam środek zaśnieżonej nordyckiej wyspy.

„Jutro będzie nasze” to debiut komiczki i aktorki Paoli Cortellesi, która, podążając śladem Phoebe Waller-Bridge („Fleabag”), zagrała w nim także główną rolę. Z Delią może utożsamić się każda z nas, bo i my dokonujemy na co dzień rzeczy niemożliwych – ogarniamy dom i pracę, dzieci i starszych członków rodziny, łagodzimy złe humory męża albo emocje nastoletniej córki. Delia urabia sobie ręce po łokcie, a w zamian dostaje tylko kolejne razy, pretensje i fochy. Jest również przekonana, że szykującą się do zamążpójścia córkę czeka podobny los. Jednak pewnego dnia przychodzi do niej list, który prowokuje ją do buntu i skłania do zaskakująco śmiałych czynów, których nikt się nie spodziewa po gospodyni domowej. „Jutro będzie nasze” emanuje duchem zmiany, wiarą w siłę kobiet i kobiecą solidarność. Jest też odą na cześć pięknych, acz burzliwych relacji matek z córkami.

Ten włoski przebój rozgrywa się w podnoszącym się z kryzysu powojennym Rzymie i nawiązuje do dzieł neorealizmu, w szlachetną tradycję wkłada jednak współczesne treści. Bo „Jutro będzie nasze” mówi o zbiorowym przebudzeniu, o kobietach, które jako pierwsze odważyły się przeciwstawić dziedzictwu przemocy. Przeplatający śmiech i łzy, wprost dotykający bolesnych doświadczeń, a przy tym lekki jak rzymskie wakacje film Cortellesi dowodzi, że przyszłość leży – dosłownie – w naszych rękach. Czy od czasów naszych babek coś dla siebie wywalczyłyśmy? Tak, i lepiej mocno tego pilnujmy, mówi reżyserka.

Film Cortellesi w rytm włoskich ballad prowadzi nas przez współczucie, wściekłość, śmiech i wzruszenie, zarówno stawiając nas przed brutalną prawdą, jak i dając nieskończone pokłady nadziei. Bella ciao!