Paradox na Leżakach

Julie wkrótce kończy trzydzieści lat i jest pełna życiowej energii, ale ma też pełno życiowych rozterek. Jest szczęśliwa z Akselem, utalentowanym i odnoszącym sukcesy zawodowe rysownikiem, ale ich spojrzenie na wspólną przyszłość nieco się różni. Kiedy na przypadkowej imprezie Julie poznaje Eivinda i spędza z nim całą noc, zaczyna zastanawiać się, czy ten młodszy od niej, pewny siebie i odrobinę szalony chłopak nie jest właśnie tym, czego potrzebuje w życiu.

Nominowana do Oscara w dwóch kategoriach (Najlepszy Film Międzynarodowy, Najlepszy Scenariusz Oryginalny) figlarna, zabawna i nieprzewidywalna historia miłosna. Opowieść o Julie, która u progu trzydziestych urodzin stara się poukładać swoje skomplikowane życie uczuciowe to jeden z najlepszych filmów roku w zestawieniach takich redakcji jak Vanity Fair, Time, IndieWire, Variety, The Guardian oraz Sight and Sound. Prawdziwym olśnieniem sezonu jest gwiazda filmu Joachima Triera, Renate Reinsve, która za swoją rolę otrzymała Złotą Palmę dla najlepszej aktorki na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes oraz nominację do Satellite Awards i Europejskiej Nagrody Filmowej.

W noc wyborczą 1981 r. na ulice Paryża wychodzą zwolennicy nowego prezydenta, świętując zwycięstwo. W tym samym czasie Elisabeth po odejściu męża zostaje sama z dwójką nastoletnich dzieci. Znajduje pracę w nocnej audycji radiowej i poznaje tam Talulah, bezdomną nastolatkę, którą zaprasza do swojego domu. Dzięki niej Talulah po raz pierwszy doświadcza rodzinnego ciepła i opieki. Wkrótce dziewczyna znika, lecz jej potrzeba wolności, wpłynie na życie Elisabeth i jej bliskich, którzy nabiorą pewności siebie i podejmą ryzyko, zmieniające bieg ich życia.

Od niewinnej młodości aż po blaski i cienie dorosłego życia. Od idealizmu po rozczarowania oraz frustracje. W nowym filmie ceniony włoski reżyser i scenarzysta Gabriele Muccino towarzyszy swoim bohaterom przez czterdzieści lat. Obrazuje ich losy, a tłem czyni pełną politycznych zawirowań najnowszą historię swojego kraju.

Paola, Giulia i Riccardo poznajemy na początku lat 80., podczas gwałtownych zamieszek ulicznych, jakie rozegrały się w Rzymie. Trio zbuntowanych nastolatków wkrótce uzupełnia piękna dziewczyna imieniem Gemma, która wprowadza w ich wzajemne relacje trochę zamieszania. Dla każdego z czwórki bohaterów życie zgotowało inny scenariusz, weryfikując, nierzadko brutalnie, ich nastoletnie fantazje czy idee. Jednak nawet to nie stanie na przeszkodzie w próbie odbudowy młodzieńczej przyjaźni.

Życie 33-letniego Tamása w jednej chwili staje na głowie. Rzuca go dziewczyna, w efekcie czego zdesperowany mężczyzna postanawia zamienić Paryż na rodzinny Budapeszt.

Powrót w dobrze znane mu rejony ma pomóc bohaterowi dojść do siebie i zapomnieć o nieszczęśliwej miłości. Swoistą terapią okazuje się dla Tamása podróż sentymentalna do czasów dzieciństwa i dorastania. Wspomnienia to nie tylko poszukiwanie różnych odcieni miłości, ale i próba zrozumienia sytuacji, w której się aktualnie znalazł. Mężczyzna szybko się przekonuje, jak wielki wpływ w kształtowaniu osobowości, tożsamości ma nasza przeszłość. Dzięki temu zaczyna uświadamiać sobie, jak skomplikowane i czasami zupełnie niezrozumiałe bywają ludzkie relacje.

Jón jest mężczyzną w średnim wieku, który mieszka z matką na islandzkiej prowincji. Przez lata kobieta zdominowała tę relację, całkowicie podporządkowując sobie syna. Kiedy matka niespodziewanie umiera, Jón jest zdeterminowany, by wypełnić jej ostatnią wolę, związaną z miejscem pochówku.

Bohater starannie czesze i ubiera zwłoki kobiety, sadza je na tylnym siedzeniu samochodu, w którym znalazło się też miejsce dla ukochanego psa Breżniewa, i wyrusza w długą drogę na drugi koniec kraju. Podróż stanie się dla niego nie tylko formą pożegnania z matką, ale też okazją do przemyślenia ich wzajemnej relacji i wszelkich ograniczeń, jakim przez lata musiał stawiać czoła. To też szansa na nowy start, bo w trakcie drogi do Jóna dociera, że najwyższy czas, by zacząć żyć na własny rachunek.

Pomysł na ten film doświadczony islandzki reżyser Hilmar Oddsson nosił w sobie przez trzydzieści lat. Opowieść o spóźnionym dojrzewaniu i towarzyszeniu zmarłemu w ostatniej podróży została tu przefiltrowana przez pełną czarnego humoru skandynawską wrażliwość. W efekcie powstał film będący idealnym połączeniem czarnej komedii i kina drogi.

Każdy ponoć ma swoją Chimerę. Coś, o czym marzy, ale nie może tego zdobyć. Dla grupy drobnych złodziejaszków rabujących okoliczne groby i handlujących archeologicznymi znaleziskami to chęć szybkiego wzbogacenia się. Oznaczałaby ona wybawienie od dalszej pracy. Arthurowi (Josh O’Connor) z kolei przypomina Beniaminę. Kobietę, którą kochał i stracił.

Mężczyzna łatwo się jednak nie poddaje i postanawia rzucić wyzwanie niemożliwemu. Nawet jeżeli oznaczałoby to błąkanie się po mitycznych zaświatach. W poszukiwaniu legendarnych zakopanych drzwi, pozwalających przekroczyć mu próg innej rzeczywistości, Arthur łączy siły z rabusiami. Oferuje im swój talent do wskazywania miejsc, gdzie znajdują się starożytne skarby, w zamian za to, że będą dla niego przekopywać okolicę. Tak rozpoczyna się niezwykła, pełna magii podróż w nieznane…

Szalona slapstickowa komedia prosto z USA. Co zrobisz, gdy w wyniku inwazji humanoidalnych bobrów stracisz cały dorobek życia? Amerykański reżyser Mike Cheslik zabiera widzów w jedyną w swoim rodzaju wyprawę w śnieżne rubieże Wisconsin. Looney Tunes spotyka niemiecki ekspresjonizm i Noc Żywych Trupów w najbardziej nieokiełznanym filmie waszego życia. Jean Kayak po pożarze swojego browaru musi podnieść się z dna i stać najlepszym traperem w Ameryce, a wszystko to by zdobyć serce pięknej córki handlarza futrami.

Tej zimy już nic nie będzie takie samo! Co zrobisz, gdy twoją codziennością zachwieje… inwazja humanoidalnych bobrów? Najbardziej szalone komedia roku, która zachwyciła publikę i krytyków na całym świecie. Czerpiąc garściami z historii kina amerykański reżyser Mike Cheslik przygotował slapstickową bombę i zabawę dla całej rodziny. Jean Kayak po pożarze swojego browaru musi podnieść się z dna i stać najlepszym traperem w Ameryce, a wszystko to by zdobyć serce pięknej córki handlarza futrami.

Wbrew przygnębiającemu tytułowi sporo tu ciepła, subtelnego poczucia humoru i empatii. Będąca interesującą hybrydą gatunkową historia Fran to refleksyjna opowieść o pokonywaniu społecznych fobii i próbie radzenia sobie z własnymi ograniczeniami.
Fran (w tej roli Daisy Ridley) jest przykładem typowej introwertyczki. Mieszka sama, stroni od ludzi, mimo że w pracy jest na nich poniekąd skazana, a jakiekolwiek głębsze relacje napawają ją autentycznym przerażeniem. Do bólu uporządkowane życie kobiety wypełnia monotonia, a każdy dzień wygląda dokładnie tak samo. Śniadanie, kilka godzin spędzonych w biurze przed monitorem, powrót do domu, kolacja i sen.
Tyle że tak naprawdę nikt nie wie, o czym Fran przez cały ten czas rozmyśla. Sposób na pokonanie codziennej nudy ma dość oryginalny, a jest nim snucie fantazji na temat tego, w jakich okolicznościach mogłaby umrzeć. Od zwykłego wypadku samochodowego przez bardziej fantazyjne, a zarazem brutalne zdarzenia, jak chociażby uduszenie przez węża. Z tych makabrycznych rozmyślań bohaterkę wybija nowy kolega z pracy, Robert (Dave Merheje), który, ku jej zdziwieniu, nie tylko interesuje się Fran, ale w końcu postanawia zaprosić ją do kina.